اثر سطوح مختلف پنبه دانه بر عملکرد پرواری و فراسنجه های خونی بره-های نر نژاد دالاق

این آزمایش به منظور تعیین اثرات پنبه دانه در جیره بر عملکرد پرواری، خصوصیات لاشه، فراسنجه-های خونی و اندازه گیری قابلیت هضم ظاهری بره های نر نژاد دالاق انجام شد. 16رأس بره نر نژاد دالاق با میانگین وزن اولیه 3/1±57/27 کیلوگرم و سن 10± 100روزگی در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار به مدت 90 روز پروار شدند. جیره های آزمایشی شامل: صفر، 7، 14 و 21 درصد پنبه دانه بودند. جیره ها از نظر انرژی قابل متابولیسم و پروتئین مشابه بودند. با افزایش پنبه دانه کامل در جیره، میزان چربی خام در جیره های مختلف افزایش و میزان ndf و adfکاهش یافت. خوراک مصرفی به طور روزانه ثبت شد. وزن کشی دام ها هر دو هفته یک بار انجام شد و ضریب تبدیل محاسبه گردید. در انتهای دوره پرواربندی دو رأس بره از هر تیمار کشتار گردید و اجزای لاشه شامل کبد، کلیه، شش ها، قلب و چربی احشایی اندازه گیری گردید. به منظور اندازه گیری فراسنجه های خونی (شامل گلوکز، کلسترول و تری گلیسرید) در انتهای دوره خون گیری از ورید چپ گردن بره ها انجام گرفت. جهت اندازه گیری قابلیت هضم جیره ها به روش خاکستر نامحلول در اسید یک روز در هفته نمونه های خوراک و مدفوع جمع آوری گردید. نتایج نشان داد که تیمار شاهد (صفر درصد پنبه دانه) از نظر میانگین وزن پایان پروار، خوراک مصرفی، ضریب تبدیل غذا، درصد کبد و چربی احشایی لاشه با سایر تیمارها اختلاف معنی داری داشت (05/0?p). با افزایش سطح پنبه دانه در جیره میزان گلوکز کاهش و میزان کلسترول و تری گلیسرید خون به طور معنی دار افزایش یافت (05/0?p). افزایش پنبه دانه منجر به کاهش معنی دار در قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ndf و adfو افزایش معنی دار در قابلیت هضم چربی خام جیره گردید (05/0?p). نتایج آزمایش نشان داد که پنبه دانه را می توان تا 14 درصد در جیره بره های پرواری استفاده نمود.